"Sukienka z mgieł" Joanna M. Chmielewska

Autor: Joanna M. Chmielewska

Tytuł: Sukienka z mgieł

Wydawnictwo: MG

Rok wydania: 2012

Liczba stron: 231

Cena: 34,90 zł

Weronika jest właścicielką Piwnicy pod Liliowym Kapeluszem. Kawiarnia jest miejscem magicznym i wyjątkowym, tak jak jego właścicielka. Ludzie nie przychodzą tu tylko po to, aby napić się kawy czy herbaty – czasem potrzebują rozmowy, wsparcia, zrozumienia, chwili spokoju. Każdy oczekuje czego innego. Kryśka Karpieluk zamawiająca najtańszą kawę, potrzebująca kilku miłych gestów i słów, Andrzejek, który lubi czasem popracować na zapleczu i zarobić, Małomówny nie rozstający się ze swoim laptopem i wielu innych… A łączy ich jedno – wszyscy potrzebują Weroniki, która potrafi czasem odpowiedzieć na niezadane jeszcze pytanie, lub przeczuć pewne rzeczy.

Joanna M. Chmielewska w dzieciństwie marzyła, by poślubić indiańskiego wodza, zostać detektywem i napisać książkę. Można powiedzieć, że spełniła swoje marzenia, a już na pewno jedno z nich – napisała książkę, nawet nie jedną. Jest autorką powieści „Poduszka w różowe słonie”, opowiadań „Brosza” (w antologii „Nie pytaj o Polskę”) i „Kaczucha” (w antologii „Dziewczyńskie bajki na dobranoc”) oraz książek dla dzieci. Za jakiś czas ukaże się „Karminowy szal” – kontynuacja przygód Weroniki, na którą czekam z wielką niecierpliwością.

Na samym początku powieści poznajemy dzieciństwo głównej bohaterki, które nie było zbyt szczęśliwe. Można powiedzieć, że wychowywały ją koty, których w domu było pełno. Rodzice lekarze nie znajdowali na nią czasu, prawie nigdy nie zwracali na nią uwagi. Mieli jednak nadzieję, że córka pójdzie w ich ślady i także zostanie lekarzem. Weronika pewnego dnia oświadcza, że kiedyś będzie miała swoją kawiarnię. Marzenie się spełnia, ale kontakty z rodzicami słabną. Nawet nie chcą wejść do jej Piwnicy.

Książka od samego początku zapowiadała się bardzo ciekawie. I taka rzeczywiście była. Nie mogłam się od niej oderwać, ale musiałam robić przerwy na naukę i szkołę. Kiedy w piątek w końcu usiadłam, żeby skończyć ostatnie siedemdziesiąt stron, nie zauważyłam, kiedy przewracałam ostatnie kartki. Przez chwilę patrzyłam nawet na pustą stronę, oczekując więcej. Miałam nadzieję, że nagle zapełni się ona kolejnymi zdaniami, żebym mogła jeszcze przez chwilę rozkoszować się tą historią. Bo była świetna.

Autorka posługuje się lekkim i przyjemnym językiem, opisuje wszystko tak realistycznie, że kiedy czytałam, wydawało mi się, że stoję tuż obok Weroniki, siedzę przy jakimś stoliku w jej kawiarni i piję jakąś pyszną herbatę. Niezapomniane uczucie. Niewielu autorom udaje się tak wciągnąć i oczarować czytelnika, ale pani Chmielewska ma wielki talent. I dobrze go wykorzystuje. Czekam na więcej powieści jej autorstwa.

Bohaterowie też wspaniali. Weronika, którą od samego początku pokochałam, Krysia-Anastazja, która też odgrywała większą rolę niż inni klienci, przesympatyczny Andrzejek, tajemnicza starsza pani… Zostali bardzo dobrze wykreowani, z każdym zdążyłam się zaprzyjaźnić. A teraz, kiedy skończyłam czytać, bardzo mi ich brakuje.

„Sukienka z mgieł” bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Pokazuje, jak sobie radzić z niektórymi problemami, że nie jesteśmy na świecie sami i zawsze jest ktoś, kto chce pomóc. Życie nie musi być doskonałe, aby było szczęśliwe. Bo szczęście odnajduje się w najmniejszych rzeczach, o których jest napisane właśnie w tej powieści. Polecam z całego serca!

Moja ocena: 8/10

Za możliwość przeczytania "Sukienki z mgieł" dziękuję Wydawnictwu