"Obsydianowe serce" Ju Honisch

Autor: Ju Honisch

Tytuł: Obsydianowe serce cz.1

Tytuł oryginału: Das Obsidianherz

Wydawnictwo: Fabryka Słów

Miejsce i rok wydania: Lublin 2011

Liczba stron: 452

Monachium, stolica Królestwa Bawarii. XIX wiek. Skradziono pewien bardzo ważny i potężny rękopis, który może doprowadzić do zagłady świata. W hotelu Nymphenburg, najlepszym w mieście, zaczyna atakować tajemnicza zjawa, która prawdopodobnie może doprowadzić do skradzionego cennego przedmiotu. Do zajęcia się tą sprawą, został przydzielony zespół składający się z dwóch podporuczników, pułkownika, śpiewaczki operowej oraz mistrza sztuk tajemnych. Wplątana w tą niemiłą sytuację zostaje także pewna młoda dama, Corrisande Jarrencourt, która ma z tym więcej wspólnego, niż by chciała. Razem muszą złapać potwora, zanim będzie za późno…

Juliane Honisch urodziła się w Bawarii, jest absolwentką historii i anglistyki uniwersytetu w Monachium. Pisała już w wieku trzynastu lat, ukrywając swoją powieść spisaną na kartkach. Nad „Obsydianowym sercem” pracowała od 2000 roku. Na początku, w 2008, książka ukazała się w języku angielskim, a później autorka przetłumaczyła ją na niemiecki.

Nigdy nie miałam zamiaru przeczytać tej książki. Nie planowałam tego. „Obsydianowe serce” nigdy tak naprawdę mnie nie zaciekawiło. Jednak kiedy zobaczyłam ją w bibliotece, coś przyciągało mnie do tej powieści. Cały czas się wahałam, chodziłam od półki do półki, aż w końcu pomyślałam, że warto dać jej szansę. Początek nie był interesujący i zmuszałam się momentami do czytania. Bardzo sprzyjającą czytaniu chwilą była jazda autobusem, więc za każdym razem, kiedy wracałam do domu, wyciągałam książkę i czytałam. Postanowiłam sobie, że jeżeli do pięćdziesiątej strony nie zaciekawi mnie choć minimalnie, to dam sobie z nią spokój. Już pierwszego dnia wiedziałam, że będę musiała ją skończyć, bo okazało się, że pomimo tego, iż ciężko się czytało, to byłam ciekawa, co się dalej stanie, jak ta historia się potoczy.

Jak wiadomo, początki bywają trudne. Tak też było w tym przypadku. Wstęp i pierwszy rozdział mnie zanudził, myślałam sobie wtedy: „co ja czytam?!”. Jednak im bardziej zagłębiałam się w treść, tym lepiej odbierałam książkę.

Bardzo polubiłam postać Miss Jarrencourt. To silna kobieta, która pragnie normalnego życia i choć udaje obojętną na niektóre sprawy, tak naprawdę jest wrażliwa i coś wstrząsa nią bardziej, niż mogłoby się wydawać. Skrywa także tajemnice, których część zostaje wyjawiona w pierwszej części.

Zaskoczyło mnie to, że w książce wątku miłosnego prawie nie było widać. Okładka zapowiada „płomienną miłość”, a rzeczywistości tylko od czasu do czasu bohaterowie rozmyślają nad swoimi uczuciami względem innych. W niektórych momentach chciałam, aby tego romansu było trochę więcej, lecz teraz myślę, że tak było lepiej. Można było się bardziej skupić na akcji.

Przez całą powieść bohaterowie szukali tajemniczego rękopisu, ale nawet nie wyjaśniono, co to w ogóle jest. Autorka poinformowała czytelnika tylko o tym, że może on zniszczyć cały świat. Nie brzmi zbyt oryginalnie, prawda? Mam nadzieję, że w drugiej części w końcu dowiem się, dlaczego jest on aż tak ważny, że trzeba ryzykować życie.

Mimo iż lektura okazała się całkiem ciekawa, ciężko mi było przez nią przebrnąć. Niektóre rozdziały uważam za niepotrzebne i zanudzające. Kiedy akcja się rozkręcała i chciało się czytać dalej, to nagle trafiałam na jeden z takich rozdziałów. Miałam ochotę go pominąć, albo odłożyć książkę i do niej nie wracać. Wtedy najczęściej byłam na wpół świadoma tego, co czytam, bardziej zajmowały mnie moje myśli lub to, co się działo wokół.

„Obsydianowe serce” pozytywnie mnie zaskoczyło i chętnie kiedyś przeczytam drugi tom, ale na pewno nie w najbliższym czasie. Bardzo dobrze została przedstawiona epoka, w której działa się akcja. To także mnie urzekło, chyba nawet najbardziej. Okładka jest miła dla oka i wyróżnia się spośród innych. Sądzę, że warto przeczytać tę książkę, ale nie dla każdego może być odpowiednia.

Moja ocena: 6/10

WYZWANIE: CZYTAM FANTASTYKĘ