"Córka medium" Alyxandra Harvey

Autor: Alyxandra Harvey

Tytuł: Córka medium

Tytuł oryginału: Haunting Violet

Wydawnictwo: Akapit Press

Miejsce i rok wydania: Łódź 2011

Liczba stron: 320

Matka Violet pracuje jako medium. Fałszywe, rzecz jasna. Bo duchy nie istnieją, prawda? Violet jednak nie jest niczego taka pewna. A przynajmniej nie jest po tym, jak zaczął ją odwiedzać duch pewnej dziewczyny. Chce ona jej coś przekazać, ale córka medium nie jest tym zachwycona i stara się ją ignorować. Przebywa akurat z matką u ważnego klienta, dzięki któremu mogą zdobyć sławę oraz pieniądze, które są w tej chwili ich największym zmartwieniem. Nie są bowiem bogate, a muszą takie udawać. Do tego jeszcze interesuje się nią pewien młody mężczyzna z dobrej rodziny, a matka ma nadzieje na zaręczyny. Violet nie jest jednak pewna swoich uczuć do niego… Czy uda jej się przy tym wszystkim odkryć, czego chce duch?

Alyxandra Harvey mieszka w starym wiktoriańskim domu w Ontario, w Kanadzie. Jest autorką fantastycznych książek dla młodzieży. Jej debiutem była „Księżniczka wampirów”, napisała również kontynuację - „Pojedynki wampirów”, a także inne książki z tej serii oraz „Wykradzioną” i „Córkę medium”, które nie należą do cyklu o wampirach.

Nigdy wcześniej nie miałam styczności z tą autorką, więc nie za bardzo wiedziałam czego się po niej spodziewać. Jak zwykle miałam swoje wyobrażenia i byłam przekonana, że nie będzie to dobra lektura, o ambitnej już nie mówiąc. Myślałam, że będzie to kolejny przeczytany przeze mnie gniot, ale i tak chciałam sięgnąć po tę powieść. Nawet nie wiecie, jak bardzo się myliłam. Po kilku rozdziałach czułam się rozczarowana, ale bardzo mile. Zwykle mój „nos czytelniczy” się nie myli, ale zawsze są jakieś wyjątki.

Pierwszym, co mnie zaskoczyło i zbiło z tropu w książce, był czas akcji. Akcja działa się w epoce wiktoriańskiej, którą ja uwielbiam. Nie wiem, może powinnam się tego spodziewać po opisie z tyłu okładki, ale czytając go nie myślałam logicznie, chciałam tylko wypożyczyć coś z biblioteki. W każdym razie autorka bardzo dobrze ukazała tamten wiek, co jest ogromnym plusem. Podjęła się dość trudnego zadania, a ja jeżeli o to chodzi, to jestem bardzo wymagająca i chcę się poczuć jakbym naprawdę znalazła się na balu czy pikniku w 1872 roku. Na szczęście pani Harvey sprostała moim oczekiwaniom.

Spodobało mi się także ukazanie rzeczywistego życia medium. To, jak przygotowywały się do seansu nie tylko matka i córka, ale także dwaj służący, których miały do dyspozycji. Nigdy za wiele rąk do pracy. Musiały rozlewać perfumy, dolewać do napojów laudanum, kłuć szpilkami obecnych podczas seansu. Wystarczał tylko jeden mały błąd, aby wszystko wyszło na jaw, dlatego trzeba było być idealnie przygotowanym. Bardzo podobał mi się ten pomysł.

„Córka medium” trzyma w napięciu, dzięki czemu nie mogłam odłożyć jej na bok, musiałam się dowiedzieć, co zaraz się stanie. Bałam się o bohaterów, gdyż to wszystko powoli stawało się coraz niebezpieczniejsze. Czy pomogą duchowi? O co w tym wszystkim chodzi? Jak ta dziewczyna umarła? I co najważniejsze, kto jej w tym pomógł? Takie pytania nasuwają się podczas czytania lektury.

Okładka książki bardzo mi się podoba. Ma takie ładnie dopasowane kolory, nie rzucają się w oczy. A lilie tylko dodają jej uroku. Aż miło popatrzeć. Może i woda wygląda sztucznie, ale mniejsza z tym. Są gorsze okładki, więc trzeba cieszyć się jedną nieco ładniejszą.

Z pewnością sięgnę po inne książki Harvey. Mam nadzieję, że będą tak dobre, jak ta. Czekało mnie pozytywne zaskoczenie i chciałabym, żeby było takich więcej. Wątek miłosny nie wysuwa się na pierwszy plan, za co też trzeba pochwalić. Raczej nie ma w tej książce nic takiego, co trzeba zmienić, jest dobra taka, jaka jest. Nie rzuciły mi się w oczy żadne ważniejsze wady, odbyło się bez zgrzytów. Nie powrócę do tej książki, bo nie ma po co, ale będę przyjemnie ją wspominać. Uważam, że innym także może się spodobać.

Moja ocena: 8/10

WYZWANIE: CZYTAM FANTASTYKĘ