"Miasto Upadłych Aniołów" Cassandra Clare

Autor: Cassandra Clare

Tytuł: Miasto Upadłych Aniołów

Tytuł oryginału: City of Fallen Angels. The Mortal Instruments – Book Four

Wydawnictwo: MAG

Miejsce i rok wydania: Warszawa 2011

Liczba stron: 436

Bitwa z Valentinem już się skończyła. Nocni Łowcy planują zjednoczyć się z Podziemnymi, zawszeć z nimi sojusz i ustalić nowe prawa. Clary wraca do Nowego Jorku, aby zacząć w końcu trenować jak prawdziwy Nocny Łowca. I może w końcu spotykać się Jacem, nie muszą ukrywać swojej miłości. Simon za to wyszedł z bitwy już nie taki sam, jak wcześniej. Nosi teraz historyczny Pierwszy Znak, który staje się dla niego klątwą. Wszyscy chcą mieć go po swojej stronie, potrzebują przysługi. Na dodatek chłopak zaczyna umawiać się z dwiema pięknymi dziewczynami, które nie wiedzą o sobie, choć się znają. Stąpa po cienkim lodzie, ale nie potrafi się na żadną zdecydować. Może szybko sprawić, że wszyscy wokół go znienawidzą. Ale nikt nie może go skrzywdzić… Jace zaczyna coraz bardziej oddalać się od Clary nie podając nikomu powodów. Dzieje się coś złego, coś co może dostrzec tylko Clary, zanim będzie za późno…

Jeszcze nie tak dawno zachwycałam się serią „Dary Anioła”. Muszę przyznać, że było czym. Ten cykl z pewnością na długo zostanie mi w pamięci i będę go polecać każdej osobie, którą spotkam na swojej drodze. A może raczej powinnam napisać, że to trylogia była taka cudowna. Bo, niestety, kontynuacja okazała się nienajlepszym pomysłem. Może to ja za dużo wymagałam, cały czas chciałam więcej i więcej i żeby było jeszcze lepiej. Za dużo tego dobrego. Pokładałam w tej książce wielkie nadzieje, ale tak samo bardzo mnie rozczarowała. I nigdy nie wybaczę tego Cassandrze Clare, zawsze będę jej to wypominać. Chyba że nadrobi to kolejnymi tomami, ale musiałby być naprawdę… zjawiskowe.

Po pierwsze, pani Clare chciała wprowadzić więcej wątków, bardziej rozbudować postaci drugoplanowe. I przedobrzyła przy tym. Za bardzo wysunęła je na pierwszy plan. Zdecydowanie za dużo Simona! Już wcześniej za nim nie przepadałam, a teraz czuję się jeszcze bardziej zniesmaczona. Bo, przepraszam bardzo, kto miał być głównym bohaterem? Clary, a nie on! Cassandra Clare za bardzo rozbudowała jego wątek, a trochę gorzej potraktowała Clary i Jace’a. I nie tylko o Simona chodzi, ale trochę też o Aleca, Isabelle, Magnusa, Maię, Kyle’a. Zdecydowanie ich za dużo w książce. Nie o to mi chodziło! Chciałam kolejnej wspaniałej powieści, którą mogłabym się zachwycać w nieskończoność, a nie wytykać w nieskończoność błędy i niedociągnięcia.

I kolejne – Jace. Na tej postaci się niesamowicie zawiodłam. Jeszcze parę dni, tygodni temu tak go uwielbiałam, ale teraz… Mam mieszane uczucia. Z silnego, aroganckiego i zabawnego chłopaka przerodził się w słabą osobę, która na każdym kroku się karała i obwiniała o wszystko. Nie mógł się pogodzić z przeszłością, nie umiał z niej powrócić ani żyć w teraźniejszości. Zupełnie jakby to nie był ten sam chłopak. Czasem jego poczynania wydawały się sztuczne i to mnie najbardziej zabolało. Gdybym była Clary, to walnęłabym go pięścią w twarz i krzyknęła, żeby się otrząsnął, bo karząc siebie rani innych. Nie tego się po nim spodziewałam. Nie dość, że za mało go było w książce, to jeszcze zachowywał się jak nie on. Nie można nic innego robić, tylko płakać nad nim. Na szczęście Clary się nie zmieniła i nadal jest silną kobietą, jaką zrobiły z niej przygody z Valentinem. No i jeszcze ten nieszczęsny Simon. Nie wzbudził mojej sympatii w pierwszym tomie i to się chyba nie zmieni. Jego głupota aż czasem razi po oczach, szczególnie w „Mieście Upadłych Aniołów”, gdzie było go najwięcej.

Wydarzenia dziejące się w tej części, choć tajemnicze i intrygujące, to wydawało się, że były lekko naciągane. Oczywiście szanowna autorka nie mogła dać pobyć Clary i Jace’owi razem, jakby mściła się na nich za coś. Lecz pomijając ten fakt, to nadal akcja zaczyna się już na samym początku i cały czas nabiera tempa, aby wybuchnąć we właściwym momencie, kiedy to napięcie sięga zenitu. Na szczęście to się nie zmieniło.

Styl pisania Cassandry Clare nie uległ zmianie, cały czas jest miły i przyjemny w odbiorze, autorka dobrze przekazuje myśli i świetnie opisuje miejsca. Jest to miła odmiana przy niektórych pisarzach, którzy nie potrafią tego robić i nie spieszy im się do ćwiczenia swoich umiejętności.

Skoro już daję upust swojej złości, to muszę ponarzekać na okładkę. Jest po prostu okropna, obrzydliwa i jakby ktoś oceniał powieści po okładce, to nigdy nie zdecydowałby się jej kupić. Szkoda, że wydawnictwo nie zachowało oryginalnych, które są o niebo lepsze. O ile w poprzednich częściach starałam się nie zwracać uwagi na nie, to teraz nie potrafię. Są brzydkie i koniec. Choć żałujcie, że nie widzieliście Czeskich, taką książkę to ja bym się wstydziła mieć na półce. Aż niedobrze mi się robi na samą myśl.

„Miasto Upadłych Aniołów” było dla mnie jak cios prosto w twarz. Wyszłam z tego błogiego i radosnego transu rozmyślania o cyklu, teraz pogrążam się melancholii wywołanej przez czwartą część. Jak piąta będzie taka sama to moja psychika tego nie wytrzyma. Szczerze mówiąc gdybym mogła cofnąć czas, to bym nie pozwoliła sobie zapoznać się z kolejnymi tomami, zakończyłabym na trylogii. Niestety, ciekawość to pierwszy stopień do piekła i tak było w moim przypadku. Nie zniechęcajcie się moją recenzją, podałam tutaj większość wad, ponieważ zalety wymieniłam już w poprzednich częściach. Może troszeczkę wszystko wyolbrzymiłam, ale tak właśnie się czuję. Proszę o zrozumienie i nie powieszenie mnie za karę.

Moja ocena: 8/10

WYZWANIE: CZYTAM FANTASTYKĘ