"Ja, anielica" Katarzyna Berenika Miszczuk

Autor: Katarzyna Berenika Miszczuk

Tytuł: Ja, anielica

Wydawnictwo: WAB

Miejsce i rok wydania: Warszawa 2011

Liczba stron: 381

Wiktoria nie może zbyt długo nacieszyć się normalnym życiem. Do szczęśliwego i normalnego życia, które ułożyła przez parę miesięcy, wtargnął nieznajomy, który wręcza jej jabłko. Ale nie byle jakie – jabłko z Drzewa Poznania Dobra i Zła, dzięki któremu wraca jej pamięć z życia diablicy. Jej ukochany Piotruś także wszystko sobie przypomina, z czego wynika sporo konfliktów. Okazuje się, że podstępne diabły znów potrzebują jej do realizacji swojego planu przejęcia władzy nad światem. Czego tym razem od niej oczekują? Czy Beleth w końcu zdobędzie serce Wiki, w której, jak twierdzi, jest bezgranicznie zakochany? Do czego tym razem doprowadzą ich szalone pomysły?

Jakiś czas temu miałam okazję przeczytać pierwszą część trylogii, „Ja diablica”, która bardzo mile mnie zaskoczyła, a nawet zachwyciła. Była to pełna humoru, akcji i zaskoczeń książka. Nie mogłam się doczekać, kiedy sięgnę po drugi tom. W końcu nadeszła długo wyczekiwana chwila. Zasiadłam z powieścią w rękach i zaczęłam czytać. I co z tego wyszło?

Pierwsze, co mnie w książce poraziło to schematyczność. Zauważyłam, że obie części powstały na tym samym schemacie, mają podobną budowę. Zaczyna się od wizyty w urzędzie. Później poznawanie miejsca, gdzie ludzie mogą trafić po śmierci. Dążenie do celu, który bohaterka sama sobie wytycza, chce coś odkryć nie mówiąc nikomu o swoich planach. W połowie książki to coś odkrywa i to prowadzi do nieoczekiwanego zwrotu akcji, kiedy czeka prawdziwe niebezpieczeństwo i musi ocalić świat przed zagładą. A koniec odbywa się w sądzie, także w zaświatach. Byłam tym trochę zawiedziona, nie tego się spodziewałam po pani Miszczuk.

Tym razem nasi bohaterowie przenoszą się do Nieba, które okazuje się nawet ciekawszym miejscem od Piekła. Bardzo spodobał mi się ten pomysł, autorka świetnie opisała Arkadię i wymyśliła mnóstwo ciekawych miejsc. Do tego w Niebie poznajemy nowych bohaterów, jak rodzice Wiki, a także anioły, które, jak się okazuje, nie zawsze są takie dobroduszne i pomocne.

W powieści nie brakuje zabawnych momentów, jakie pokochałam w pierwszej części. Jadąc w autobusie nieraz wybuchałam śmiechem, a wszyscy ludzie patrzyli się na mnie, jakbym była niespełna rozumu. „Ja, anielica” przyniosła mi wiele wrażeń i emocji.

Choć sam początek był nieco nudnawy, dalej akcja coraz bardziej się rozkręcała i coraz lepiej się czytało. Czasem bywały momenty, kiedy chciałam odłożyć książkę, jednak nie poddawałam się i wyczekiwałam ciekawszych wydarzeń.

Kolejnym minusem jest to, że niektórzy bohaterowie, których w poprzedniej części polubiłam, stali się nieco irytujący. O Piotrku już nie wspomnę, bo on od pierwszej części nie wywoływał u mnie pozytywnych emocji, ale w niektórych sytuacjach Beleth także zaczynał mnie denerwować, a pierwszym tomie bardzo go lubiłam. Irytowała mnie także czasem postawa Wiktorii. Na przykład to niezdecydowanie w uczuciach. Mówi jedno, a robi zupełnie co innego. Na szczęście to nie przeszkadzało aż tak bardzo.

„Ja, anielica” to dobra książka, lecz uważam, że jej poprzedniczka była lepsza. Mam nadzieję, że na ostatnim tomie się nie zawiodę. Zawsze będę mile wspominać wiele zabawnych sytuacji, jakich na szczęście nie zabrakło. Niebo zostało interesująco opisane, Katarzyna Berenika Miszczuk pokazuje czytelnikowi dużo ciekawych miejsc, w których na przykład kontroluje się życie na Ziemi. Jest to godna polecenia pozycja, szczególnie dla fanów fantastyki.

Moja ocena: 7/10

WYZWANIE: CZYTAM FANTASTYKĘ